Klasyczny dramat grecki przestrzegał zasady trzech jedności, a były nimi: czas, miejsce oraz akcja utworu. Oznaczały one:

1. jedność czasu - wszystkie komedie i tragedie musiały zaczynać się i kończyć w ciągu jednej doby,
2. jedność miejsca - wydarzenia rozgrywały się w jednym pomieszczeniu (ułatwiało to znacznie wystawianie przedstawienia na scenie, bo nie trzeba było zmieniać dekoracji),
3. jedność akcji - wydarzenia musiały ograniczać się do jednego głównego wątku, który zarazem był jedynym.  
   

Romantyzm rządzi się jednak swoimi prawami, dlatego poeci tworzący w tym czasie rezygnują z przestrzegania tych zasad, zaczynają  „bawić” się swoim dziełem i samodzielnie dyktować  własne warunki. Cóż to oznacza w praktyce?

Akcja przestaje być jednolita, narasta mnóstwo wątków, które są ze sobą powiązane, choć na pozór może się wydawać, że są niepotrzebne. W gruncie rzeczy są one jednak równoważne.

Poniższa analiza odbędzie się na przykładzie „Balladyny” Juliusza Słowackiego – nowatorstwo Słowackiego w tworzeniu dramatu romantycznego w przypadku „Balladyny” zaszło na tyle daleko, iż dalece został on osadzony w opozycji do dramatu klasycznego. W dramacie klasycznym bowiem mamy do czynienia zawsze z jednością miejsca, akcji oraz czasu. W „Balladynie” porządek ten zostaje mocno zachwiany.